në rreth të dytë. Vend më pak ai zinte,

por dhembjet shpirtrat bënin për të qarë.

ckërrmitej kur gjykonte vdekatarët,

dënonte dhe në terr me bisht i shpinte.

secili fajet një për një rrëfente,

në ferr të zi një vend për mëkatarët

Pështillte veten ai me bisht aq herë

sa rrathë poshtë t’i hidhte i pëlqente.

me rradhë vijnë ata për t’u gjykuar,

flasin, dëgjojnë e flaken në humnerë.

më thotë Minosi sa sheh të afrohem

dhe lë mënjanë punën e mallkuar.

Mos u gënje nga port’ e gjerë tepër!".

Por prijsi im i tha: "Pse i akrrohe?

ia ka caktuar. Kjo u vendos në qieje,

ku bëjnë atë që duan. Mos pyet gjë tjetër!".

sepse tani tek vendi paç arritur,

ku vaj i madh fillon që të shpërthejë.

gjëmon e shfryn si deti prej shtrëngate

nga erëra të kundërta i goditur.

dhe bart me vete shpirtrat në pështjellë,

i tund, i shkund, sa i cfilit të ngratët.

ata bërtasin, qajnë edhe gjëmojnë,

ata mallkojnë zotin lart në qiell.

ata që veç mëkate bëjnë epshore

dhe që arsyen pasionit ia nënshtrojnë.

në rresht të dendur enden krahëhapur,

kështu përplasen shpirtrat mëkatnore,

Nuk kanë shpresa që t’i ngushëllojnë,

as falje kurrë s’kanë për të patur.

tek ecin bashkë në një varg të gjatë,

kështu i sheh të çirren, të vajtojnë

Dhe pyes: "Pse erë e zezë i bitisi,

më thuaj, mësues, ç’kanë bërë ata të ngratë?".

mes hijesh, për të cilat do njoftime,

perandoreshë qe mbi popuj, fise.

sa gjithë qejfet la me ligj të lira,

veç të mos kish nga populli qortime.

që Ninon trashëgoi dhe burrë pati.

Tani Sulltani i ka ato mbretërira.

Sikeut dhe veten vrau nga dashuria.

Ja dhe Kleopatra në epsh e papërmbajtur.

të zeza, dhe Akilin trim me vlerë,

që u mposht në jetë veç nga dashuria.

me mijra hije ai me gisht tregoi,

që dashuria nga jeta ndau përherë.

plot burra, gra, dikur me nam të mirë,

e humba krejt, mëshira më pushtoi.

flas me ata të dy që tok po shkojnë

dhe era lehtë duket se i prir".

t’afrohen dhe lutju për dashurinë

që lehtë i bart, ata do të dëgjojnë".

u bëra zë: " O shpirtra të dëshpëruar,

të flasim ejani po s’pat ndalime".

drejt çerdhes s’ëmbël qiellit flur lëshohen

me krahët e shpalosur e shtrënguar,

dhe vijnë ata mes ajrit të fëlliqur,

aq fort nga thirrj’ e dhemshur përgjërohen.

që vjen të shohësh nëpër errësirë

ne që me gjak e patëm dheun vaditur,

për paqën tënde fort e kishim lutur,

se paske për të gjorët ne mëshirë.

ty gati jemi për të t’u përgjigjur,

ndërkohë, e sheh, dhe era është zbutur.

n’atë krahinë ku Poi ndal rrëmbimin,

ku përrenjtë e malit bëhen krejt të bindur.

u lidh ky fort pas trupit tim të bukur,

aq kobshëm vrarë sa më zë trishtimi.

me të më lidhi, dhe asnjë përpjekje

prej tij më kurrë s’ka për të më shkëputur.

Në Kainë vaftë kush na la pa jetë!".

Kështu na thanë dhe ranë në heshtje.

e ula kokën poshtë e më s’e ngrita.

Pyet prijsi: " Çfarë po mendon, vërtet?".

kushdi ç’mendime t’ëmbla, sa dëshira

i shtynë atje ku vdekja vinte prita!".

"Françeskë, - i thashë, - për këto mjerime

me lot’ të hidhur qaj nga dhemshuria.

qysh vallë dashuria ju pat mësuar kaq lehtë

të ndanit ju dëshirat nga dyshimet?".

se të mendosh për kohën e gëzuar

në fat të keq. E di dhe prijsi vetë.

kjo dashuria jonë ke aq kureshtje,

po bëj si ai që flet duke lotuar.

për Lançelotin, si u dashurua,

krejt vetëm ishim e dyshim s’na brente.

fytyra nga leximi na qe skuqur

dhe mendja në një çast u turbullua.

fytyrën që i blatonte lumturinë,

ky, që prej meje kurrë s’është shkëputur,

Galeot qe libri dhe ai q’e shkroi.

S’lexuam më tutje ne as dhe një grimë!".

ai tjetri qau. Kaq dhembja më pat prekur

sa shpejt m’u duk se fryma më mbaroi